Kocaeli Gebze’de faaliyet gösteren Türk-Fransız sermayeli kozmetik üreticisi Flormar’da çalışan, çoğu kadın 124 işçi, sendikaya üye olduktan sonra tazminatsız işten çıkarıldı. Pes etmeyen işçiler, işe geri dönmek için fabrika önünde direnişe başladı. İşveren ise içerideki çalışanlar ile direnişteki işçiler arasındaki iletişimi engellemek için işyeri giriş kapısını branda ile kapatıp fabrika etrafını dikenli telle çevirdi. Bununla yetinmeyen işveren direnişteki işçileri uzaklaştırmak için giriş kapısına da iki büyük otobüs yerleştirdi.
Bu baskılara boyun eğmeyen işçiler de her sabah işe giriş saati olan 7.00’de fabrika önüne gelerek sloganlarla kararlılıklarını göstermekten geri durmadı. İşçiler ayrıca giriş kapısındaki brandaya “Gitmedik buradayız”, beton zemine de “Yakarsa dünyayı garipler yakar” yazarak hem işverene hem de içerideki arkadaşlarına gerekli mesajı göndermeyi ihmal etmedi.
COŞKU VE KARARLILIK BİR ARADA
Aydınlık gazetesi direnişin 30’uncu gününde (13 Haziran) işten atılan Flormar işçilerini ziyaret ederek onları dinledi. Neden sendikalı olduklarını, işyerindeki baskıları ve vekillerden beklentilerini sordu.
19 aydır Flormar’da çalışan Yağmur Özgören, işten çıkarılan arkadaşlarına moral vermek için alkış tuttuklarını bunun ardından “yasadışı eyleme katılmak” gerekçesi ileri sürülerek 15 Mayıs’ta 60’a yakın işçiyle birlikte tazminatsız şekilde işten çıkarıldıklarını söyledi. Aslında sendikalı oldukları için kapı önüne konulduklarını belirten Özgören, işverenin fabrikada sendika istemediğini şu örnekle anlattı: “Daha önce evlilik sebebiyle işten ayrılan ancak henüz kıdem tazminatı ödenmeyen bir arkadaşımız vardı. Kendisini arayıp ‘Bize işyerinde sendikalı olan kişilerin isimlerini ver tazminatını yatıralım’ demişler.”
İşyerinde sendika üyesi olanların istifaya zorlandığını da söyleyen Özgören, bir gün vardiya amirinin sendika üyesi olmayan bölüm sorumlusuna “Arkadaşlarınıza söyleyin, sendikadan istifa etsinler. Yoksa sonucuna siz üzülürsünüz” dediğini aktardı.
‘HİÇBİR HAKKIMIZ YOKTU’
Özgören, neden sendikalı olduğuna ilişkin şunları söyledi: “Hiçbir hakkımız yoktu. Günde 10 saat çalışıyorduk. 50 lira yakacak parası veriyorlardı. İki yılını doldurana yarım maaş; beş yılını doldurana bir maaş ikramiye veriyorlardı. Ben 1 yıl 7 aydır, arkadaşım 6 yıldır çalışıyordu. Ama ikimiz de asgari ücret alıyorduk. Ücretler düşüktü. Vardiya amirleri baskı yapıyor, gereksiz yere hakaret ediyorlardı. Bu nedenlerden dolayı sendikaya üye oldum.”
İşverene de seslenen Özgören, “İşveren inadından vazgeçsin, bizi işe geri alsın. Hakkımız olanı versin” dedi.
Flormar’da üç aydır çalışan Erdinç Tapari de performans düşüklüğü gerekçe gösterilerek işten çıkarılmış. Tapari buna itiraz ediyor ve “Arkadaşlarımıza destek verdiğimiz için işten atıldık” diyor. Daha iyi haklar alabilmek ve asgari ücretle çalışmamak için sendikaya üye olduğunu söyleyen Tapari, işverene şöyle sesleniyor: “Biz işçilere hakkını vermesini, mağdur etmemesini istiyoruz.”
Erkan Soytürk de üç aydır çalışan ve işten atılanlar arasında. “Direnişe geçen işçilere moral vermek için alkışlamıştım. Sonra yerimi değiştirdiler” diyen Soytürk, “Yer değişiminden iki gün sonra işten çıkardılar. Çünkü ben de sendika üyesiydim” sözleriyle işten çıkarılma nedenine dikkat çekiyor.
‘YÜZDE 42 BÜYÜDÜ AMA ÜCRETLER DÜŞÜK’
İşe girişte kendilerine “Basit işiniz var. Hafta sonu mesai olmuyor” denildiğini aktaran Soytürk, “Bir geldik her hafta mesai. İşe girerken söyledikleri iş ile yaptığımız iş farklı çıktı” diyor. Soytürk, işyerine sendikanın girmesi halinde hem maddi hem de iş yönünden daha düzgün olacağını düşündüğünü bu nedenle sendikaya üye olduğunu belirtiyor. İşverenin iki ay önce işçilerle toplantı yaptığını anlatan Soytürk, “O toplantıda işveren bize ‘Fabrikamız yüzde 42 büyüdü’ dedi. Yüzde 5’ini bize verselerdi bugün bunlar yaşanmazdı. İşverenlerin insaflı olmasını diliyorum. Flormar 40 yıllık, kendini dünyaya mal etmiş bir marka. Nasıl olur da ücretler bu kadar düşük olabilir” diye soruyor.
Kaynak: Aydınlık gazetesi
tgb.gen.tr