YAZAR
Bu yazıyı Bornova Aşık Veysel Çadırkenti'nden yazıyorum. Dünyanın hiçbir yerinde görülmeyen bir dayanışma köprüsünün ortasındayım. Zaman, burada başını öne eğmiş, süssüz, gösterişsiz, hesapsız ve sırsız akıyor. Televizyonlardaki haberler gibi değil, üç dakikalık hüzünler gibi değil, yaptığı “yardımları” göstermek için sosyal medyada birbirini ezenlerin hırsıyla değil. Yavaş, kendinden emin, umutları hatırlatan ve hayalleri anımsatan insanların azminde geleceğin dünyasına doğru akıyor.
Köşede bir çocuk arkadaşının omuzuna atmış kollarını. Diğeri salçalı ekmeğinden bir parça koparıp yedirmeye çalışıyor kardeşine. Paylaşınca ne güzel oluyoruz. İnsanlar sayesinde yaşadığımızı anladıkça insanlar için yaşamanın güzelliğini öğreniyoruz. Zor günler, bize insanlığımızı hatırlatan günlerdir. Bu zor günlerde insanlığımızla öne çıkıyoruz. İnsanlığın en büyük nişanı ve eylemiyle, paylaşmakla var oluyoruz. Zor günler, hüzünlü günlerdir. Paylaşarak hüzün ve acının sırtını yere getiriyoruz.
Depremin ilk gününden itibaren geceyle gündüz burada bir oldu. Özellikle Bornova, Bayraklı, Buca ilçelerinde kurulan çadır kentlerde yüzlerce hatta binlerce insan canhıraş çabalıyor. Paylaşılan emek mucizeler yaratıyor. AFAD, Kızılay gibi kurumlarımız, arama kurtarma ekiplerimiz yorgunluk nedir bilmeden, uyku nedir tanımadan, erdemleriyle insanlığa örnek oluyor. Beton yığınlarının arasından kurtardıkları her bir can, sevinçlerin paylaşılmasına neden oluyor. Canımıza can geliyor.
Hüzünler paylaşılırken, sevinçler yaratılıyor. Göçük altından kurtarılan Elif ve Ayda bebeklerden gelen müjdeyi paylaşmak, paylaşmanın da doruğuna ulaşmamızı sağlıyor. UMKE görevlisine "Elimi tutar mısın?" diyen İnci Okan'ın elini 83 milyon aynı anda tutuyor.
Bütün Türkiye paylaşmaya koşuyor. Paylaşmak için çıkılan yolda, mesafeler an kadar yakın oluyor. Adana, Eskişehir, Bursa Belediyesinin itfaiyeleri kuş kanadıyla geldiler. Çadır alanında sürekli bir paylaşma telaşı. Çay ve çorba değil paylaşmanın sıcaklığı insanlarımızın içini ısıtıyor. Sakaryaspor taraftarı Tatangalar’dan, 24 Ocak günü aynı acıları yaşadığımız Elazığ’ımıza kadar yardım değil duygudaşlığı, gönüldeşliği, dostluğu ve kardeşliği paylaşıyoruz. Edirne’den Kars’a acılarımız bir, umutlarımız bir, sevinçlerimiz bir.
Çadırda kalan komşusuna evinde yemek yapıp, temiz kıyafetler getiren ablamızla, Çadırkent'teki çocukları toplayıp onlarla oyun oynayan, resimler yaptıran öğretmenlerimizle, büyük büyük kazanlarda saatte bir yemek pişiren aşçılarımızla, Türk milleti zor günlerin üstünden paylaşarak geliyor. Çadırımıza gelip "ben de bir şeyler dağıtmak istiyorum" diyen 12 yaşındaki Nisanur'un elseverliği, vatanseverliğimizin nedeni oluyor.
Yalanın Fay Hatları
Bornova Aşık Veysel Çadır Kenti'nde paylaşmak var, sadakat var, fedakârlık var. Sosyal medya ve televizyon kanallarında da ise bunlardan başka şeyler de var.
Bir yandan emek manzaraları, bir yandan yalan manzaraları…
Bir yanda bir elin verdiğini diğer ele duyurmayanlar var, diğer yanda davul zurnayla gösteriş yapanlar...
Bir yanda soruna dair sorumluluk isteyenler ve üstlenenler, bir yanda fırsat kollayanlar…
Vefa, sadakat, halka bağlılığa karşı bozgunculuk, fesatçılık, fitnecilik...
Bayraklı Belediyesi 208 binayı çürük diye bildirmiş ama bakanlık işlem yapmamış diyenlerin kolladığı fırsattan bahsediyoruz.
Rıza Bey, Doğanlar, Emrah Apartmanlarında, Aşık Veysel, Bornova Stadı, Bornova Öğretmenevi, Buca Hipodrom ve Manavkuyu Çadır Kentlerinde sırtında kırmızı yeleği, başında baretiyle cansiperane çalışan Türk Kızılayı'nı "hiçbir yerde görmediğini" söyleyen yalancılığı kastediyoruz.
Herkesi, AFAD’a ait çadırları kullanmak isteyen depremzedelerden evlerine ait hasar belgesi istendiğini iddia eden fesatçılığa karşı çıkmaya çağırıyoruz.
Özel Çıkarcılık Yerine Kamu Çıkarı
Çadır kentlerdeki Ayşe Teyze’nin de Hayri Amca’nın da depremin resmini yapıp çadıra asan küçük kardeşlerimizin de tek bir isteği var: Başka kimsenin yuvası başına yıkılmasın.
Özel çıkarların her şeyden önde tutulduğu, kâr uğruna insan canından vazgeçildiği bu sistem son bulsun. Bornova Aşık Veysel Çadır Kenti'ndeki paylaşma iklimi daim olsun. Azmanlaşan kentler, birtakım müteahhitlerin çıkarları insan yaşamından daha önemli olmasın. Binalarımız, kâğıttan evler gibi en küçük sarsıntıda yıkılmasın.
Deprem gerçeği kaçınılmazdır ancak önlem almak da mecburiyettir. Yanlış kentleşmeyle şehirlerimizi beton yığınlarına dönüştürmeyelim. Güzel yurdumuzun kadim topraklarını üreticiler işlesin. O topraklardan betonlar değil üretim yükselsin.
Kamucu şehir planlamasıyla kentlerimizi ve insanlarımızı depremin yıkıcılığından kurtaralım. İnsanlarımızı özel çıkar ve kâr kurbanı etmeyelim, yaşamımızı göz göre göre tehlikeye atmayalım, Cumhuriyet Devrimimizin kamu ekonomisini yeniden kuralım.
Çürük binalarda yaşamasın insanlarımız, çürümesin geleceğimiz. Boşta duran milyonlarca bina riskli binalarda yaşayan insanlarımıza dağıtılsın. Kentlerimiz sağlam zeminlerde, paylaşmanın kaya gibi iklimi üzerinde yeniden boy versin.
Genç Eller, Vefalı Eller
“Yarınlar yorgun ve bezgin kimselere değil rahatını terk edebilen gayretli insanlara aittir” sözünün karşılığı olan ve rahatını terk edip yarınları umutla karşılayan Türk gençliğinin önerilerini yazmaya çalıştım.
Yardım çadırımıza harçlıklarıyla poşet dolusu kek, süt alıp gelen Erel arkadaşımız, battaniyesi olmayan bir amcaya "ben sana battaniye alırım" diyen İrem arkadaşımız ve sabahtan gece geç saatlere kadar elinin uzanabildiği her noktaya yardım etmeye çalışan TGB’nin bir üyesi olmanın mutluluğuyla... Umut taşımanın, moral götürmenin, vefa göstermenin bütün anlamıyla. Geleceği kurma iradesiyle. İnsanlarımızı başımızın üstünde taşıyacağımız günler için. Sadece zor zamanlarda değil, her zaman paylaşmanın mutluluğu sürsün diye görev başındayız, milletimizin emrindeyiz.
Eda Yücel
TGB İzmir İl Sekreter Yardımcısı
tgb.gen.tr